Reisimpressie 3

Ketting

Het is een grauwe maandagochtend, wanneer ik besluit mijn kleine volle slaapkamer op te ruimen. Het kastje, de muren, een stoeltje; alles hangt en ligt vol. Ik kijk goed rond en vraag me af wat ik als eerste zal wegdoen.

Mijn oog valt op een kettinkje dat aan de sleutel in de kastdeur hangt. Een zwarte dunne leren veter met daaraan een simpel ellipsvormig hangertje van oranje, misschien meer terra- achtige kleur met daarop kleine zwarte tekentjes. Ik weet niet wat en of ze iets betekenen.

            Terwijl ik het voorzichtig in mijn handen neem om het weg te gooien, schiet ik opeens terug in de tijd.

Ik zit in een wat oncomfortabele vliegtuigstoel. Mijn benen zitten knel maar ik heb het geluk dat ik aan het gangpad zit en af en toe een been kan strekken. Naast mij zit een jongen in de leeftijd van mijn zoons. Hij draagt een indrukwekkende leren jas in felle kleuren en een al even indrukwekkende zonnebril. Zijn haren zijn lang en in wat we per ongeluk wel ‘vlechtjes’ noemen. Ondanks zijn zonnebril zie ik hem af en toe naar mijn MP3 speler kijken. Na een tijdje doe ik hem af en vraag de buurman of hij misschien even… Hij knikt verbaasd maar enthousiast. Ik vermoed dat de liedjes wel zijn smaak kunnen zijn, en inderdaad, hij zakt achterover in de stoel en doet zelfs zijn zonnebril af. Hij geniet zichtbaar, met zijn ogen gesloten. Ik denk aan mijn eigen zoons en heb een haast moederlijk gevoel als hij zo rustig naast me zit.

            Het is bijna zover dat de landing wordt ingezet, en ik ben opgewonden dat we er bijna zijn. In gedachten voel en ruik ik de warme, ietwat zoete lucht en ik hoor de krekels bijna.

De jongeman maakt zich ook klaar voor de landing. Hij gaat rechtop zitten, doet voorzichtig de MP3 speler af, maar ik zie dat hij ook een ketting die hij op zijn borst draagt, afdoet. Hij draait zich naar mij en geeft me de MP3 speler en tegelijk geeft hij met een haast koninklijk gebaar zijn ketting aan mij en zegt met veel emotie in zijn ogen en in zijn stem:

            ‘Dank u, U bent heel vriendelijk. Ik waardeer het heel erg wat u heeft gedaan.’

Met een brok in mijn keel kijk ik hem aan en probeer hem te bedanken. Even ontmoeten onze ogen elkaar en zijn we één. Dan zet hij snel zijn stoere zonnebril weer op en kijkt recht voor zich uit. Ik zak terug in mijn stoel en maak de riemen vast met het kettinkje nog in mijn hand.